Van Swaziland naar Hazyview, een wereld van verschil

Vanochtend vroeg uit de veren. Want vandaag verlaten we Swaziland, weer terug naar Zuid Afrika. Tijdens de vakantiebeurs hebben we een mooie route getipt gekregen via Badplaas, Baberton en Witrivier en die gaan we vandaag dus maken. We verlaten de mooie, welvarende Ezulwinivallei en stijgen flink wat meters om de grenspost te bereiken. Ook daar weer veel formaliteiten, maar uiteindelijk gaat het weer snel. We rijden Zuid Afrika in, op een punt boven de boomgrens. Kale grasvlakten met rotspartijen tussendoor. Dit worden de voorboden van een erg mooie tocht door weer een ander deel van Zuid Afrika, met andere mensen (lijkt het) en een andere stijl van huisjes.

We passeren enkele bergpassen en grote gebieden met bosbouw. Allemaal voor de papierindustrie. Na een paar flinke klimmen en ook weer afdalingen, komen we in het gebied met de grote waterbeheersingsprojecten, stuwmeren, dammen en irrigatie. Het gebied waar veel fruitbouw plaatsvindt. Bij Nelspruit met name rijden we rond in het gebied dat een derde van de sinaasappelteelt van Afrika produceert. Daarnaast heel veel bananenplantages.

Je merkt aan alles dat je in het gebied van de Suid Afrikaners komt. Veel voorspoed en ontwikkeling.

De familycottage waarin we terecht komen is fantastisch: een in verschillende lagen opgebouwd huis, tussen de bomen, met een heerlijk terras in de hoogste delen van de bomen. En daarbij een heerlijke buitendouche, voor wie dat wil. Hoogstens de apen en hagedissen kunnen meekijken.

Op dat terras genoten van een heerlijke braaimaaltijd. Tot morgen.

Rustdag in Swaziland

Vandaag wordt een rustdag. We hebben besloten even niet de auto te gebruiken. Gewoon een dagje in de omgeving van dit bijzondere restcamp.

Na het bekende ontbijtje, op een elektrisch fornuis dat in Nederland in het museum terecht zou komen, maar wel op ons terras en dus in gezelschap van warthogs en impala's, wilden we proberen om met de laptop op internet te gaan. En dat werkte veel sneller. Zo hebben we toch nog de laatste verslagen toe kunnen voegen en Ton en Selma (beiden jarig) kunnen feliciteren.

Eindelijk konden Annemijn en Laszlo ook even op internet, op msn en hotmail.

's Middags hebben we mountainbikes gehuurd en met z'n vieren een mooie tocht gemaakt. Tussen de verschillende dieren door. Wel erg warm, dus zweten.

Een koud drankje was dan ook verdiend. Op het terras van de bar, aan het water en wie houdt je gezelschap? Een grote, zware krokodil.

Daarna hebben Laszlo en Annemijn erg hun best gedaan om het kampvuur van de vorige nacht, weer nieuw leven in te blazen. Overal werden takjes vandaan gehaald en binnen een uur hadden ze een mooi vuurtje. Als beloning kwam een van de medewerkers met een paar flinke boomstammen om het vuur nog eens flink op te stoken. Dat wordt weer genieten in de avond.

Daar lekker gegeten, bij het kampvuur gezeten en na wat leeswerk, naar bed.

Een voorafje

Onze eerste safari werd een privé-safari

Vandaag gaat de wekker heel vroeg, half zeven. Want we moeten om zeven uur buiten staan, zonder ontbijt. We gaan namelijk voor het eerst op een safari met gids, in een open wagen door het savannelandschap op zoek naar Rhino's en misschien zelfs wel een luipaard. We zijn tot ongeveer negen uur onderweg en hebben dan om half tien een brunch. Wat een verwennerij hier.

Het is nog bewolkt en frisjes. Truien aan dus. De mand met koffie en thee mee voor onderweg. Het duurt even voordat we een beest tegenkomen, maar dan hebben we wel gelijk drie witte neushoorns te pakken. Wat een mooie dieren. Uiteindelijk ontmoeten we giraffen, gnoes, diverse herten en impala's en tenslotte twee struisvogels. Die hadden we hier helemaal niet verwacht. Een bijzondere tocht dus.

Na de heerlijke brunch, weer onze spullen gepakt en op weg naar...... Swaziland. We zijn benieuwd, want we zijn van te voren gewaarschuwd voor lange wachttijden en bureaucratie aan de grens. Het valt allemaal reuze mee. Wel van loket naar loket om een stempel te halen, dan bij een ander loket de stempel betalen en een briefje meekrijgen en daarna bij de grensslagboom dat briefje weer inleveren. Zo gaan we Zuid Afrika uit en zo moeten we 100 meter verderop Swaziland in. Maar ook daar ging het snel.

We komen in een andere omgeving terecht. Het landschap is anders. Je rijdt door een gebergtegebied als was het Zwitserland. Ook wel weer goede wegen en zelfs zebrapaden. Wel vragen we ons af wat nu zo bijzonder is aan Swaziland. We komen nu geen blanken meer tegen. Maar dan wordt toch wel snel duidelijk wat Sabine altijd bedoelde: de mensen zijn bijzonder aardig. En als we in de Ezulwinivallei komen, merk je de rijkdom die hier schijnbaar aanwezig is. We zitten dan ook in het dal waar de Koninklijke residentie van de Koning van Swaziland is. Op steenworp afstand van Reilly's Rock, het verblijf waar Prins Bernard altijd zat.

De kinderen zijn blij dat we aangekomen zijn. De ritten in de auto zijn ze soms wel beu. Maar ze doen het goed.

Ze zijn minder blij met ons nieuwe verblijf: waar zij slapen is namelijk geen glas in de ramen, maar alleen kippengaas. Ongedierte zit hier ook niet, maar je hoort wel alle dieren buiten, herten en impala's die veel herrie menen te moeten maken. De krekels zijn dominant aanwezig. Het is even wennen, maar koud hebben ze het niet.

We komen weer een stap dichter bij de beesten, de warthogs (een soort wroetzwijn) en herten, zoeken ons op, in de tuin van ons huisje, in plaats van wij hen.

's Avonds zitten we rondom het kampvuur (met opvallend genoeg, een aantal andere Nederlanders. Die hadden we nog niet zoveel ontmoet) en gaan vroeg onder de wol.

We hebben het allemaal nog reuze naar de zin en beseffen hoe goed we het hebben. Jammer is wel dat de verbindingen via mobiele telefoon en internet, niet altijd goed zijn. Ook hier hebben we geen bereik en is het internetten haast onmogelijk, gezien de traagheid van de verbinding.

Wanneer het ons wel lukt, is het wel fantastisch en hartverwarmend om te zien dat er zo veel gekeken wordt naar deze site. Wat een leuke reacties van iedereen. Laszlo kan ook de verhalen van voetbal waarderen: hij mist het toch wel behoorlijk. Dus Clara en Jeanet, ga door! En D3 zet 'm op!

Annemijn is helemaal verheugd met de reactie van juf Mirjam en natuurlijk van Fiorenza en Jennifer. Ze mist jullie behoorlijk.

Het echte werk gaat beginnen

Al vroeg in touw om te ontbijten. Vandaag nemen we afscheid van de kust en misschien ook wel het mooie weer. Het was geen straf geweest als we hier nog wat hadden moeten blijven.

Om half tien verlaten we St Lucia, naar het Umfolozi/Hluhluwepark om uiteindelijk in Mkuze uit te komen. Oeps, onderweg bedachten we wel dat we hadden moeten tanken, maar het kwam allemaal goed. Doordat we te ver door reden, kwamen we gelukkig in een plaats met een tankstation, nou ja station. Er staat een pomp.

Daarna terug naar het Game Reserve en daarmee start een geweldige dag. We zien giraffen, zebra's, maar vooral olifanten van heel dichtbij. Zo maar in het wild. Stel je voor je rijdt op de Veluwe en verderop staat een olifant of zie je een giraf met zijn nek boven de bomen uitsteken. Dat idee dus. Alexia rijdt vandaag, zodat Rob foto's kan maken. Het is een geweldige omgeving. Zelfs de waterbuffel en witte neushoorn gaan we voorbij. Dan stop! Er staat links weer een olifant, op negen uur (geeft de richting aan waarin we moeten kijken). Een machtig mooi gezicht. Even verderop ziet Alexia zelf nog een andere staan aan, nu aan de rechterkant. Wij daarheen. Maar helaas, we kijken tegen zijn kont aan, hij loopt net weg, de bosjes in. Laszlo roept nog: 'zo direct komt hij verderop de bosjes uit', op het moment dat Alexia verder rijdt. En verdomd, daar komt ineens dat grote beest aan de zijkant van de auto tevoorschijn! Wij denken nog 'wauw', maar Alexia geeft al een stoot gas, geschrokken van dat grote gevaarte naast de auto. De olifant loopt de weg op en kijkt ons verbaasd na. Rare jongens die Hollanders.

We kunnen het toch spannender maken!

Bekomen van de schrik, zien we nog wat zebra's de weg oversteken (volgens Alexia een zebrapad), ontmoeten we een witte neushoorn en zien waterbuffels. Kortom een 'normale' dag. Het is nog moeilijk te bevatten dat wij dit allemaal meemaken.

Om drie uur komen we aan in de Rhino River Lodge. Alweer een unieke ervaring. Midden in een park staat een aantal huisjes (lodges), waarbij je het gevoel hebt, aan het einde van de wereld te zijn. Mooi, heel mooi.

Even ontspannen (de kinderen liggen alweer in het zwembad) en opfrissen en om 19.00 uur staat ons diner klaar.

Vandaag is ook duidelijk geworden dat Annemijn tekstkampioen van Afrika is: niet alleen de teksten van de Afrikaanse cd's kent ze nagenoeg uit haar hoofd, maar ook het oefenen van de tekst van de eindmusical, gaat haar goed af.

Tot morgen.

De dag van de hippo‘s.. knuffeldieren zijn het.

Uiteraard eerst een ontbijt van de kids. Lekker eitje etc etc. Om negen uur moesten we bij de boot zijn, onze eerste safari, maar dan op het water, het estuarium van St. Lucia. Een gebied gevormd door zee en rivieren en waar zoet en zout water elkaar ontmoeten. Het wordt een zoektocht naar krokodillen en hippo's, zeg maar nijlpaarden. De tocht zou circa twee uur duren.

In het begin zien we alleen wat vogels, maar na verloop van tijd hebben we onze eerste krokodil te pakken. Niet veel later blijken er ook en stuk of zes nijlpaarden midden in de riviermonding te liggen. Terwijl wij dichterbij komen, doen die beesten niets, maar dan ook helemaal niets. Alleen luieren in het water. Het zijn nachtbeesten, luieren overdag en feest vieren 's nachts. Nou ja feest, dan komen ze het land op om tonnen gras te eten.

Wat een mooie beesten zijn het. Te groot om te knuffelen, maar je zou graag willen. Al luierend en gapend drijven ze in het water. Een machtig gezicht. Laszlo en Annemijn zijn al helemaal getraind in het zoeken naar dieren. Geen krokodil of nijlpaard ontsnapt aan hun aandacht.

Na afloop naar het huisje, zwemmen en lunchen.

's Middags toch nog even naar het strand. We nemen een ander stuk strand, breed en veel golven. En opnieuw komt een jongen naar ons toe om spontaan te vertellen dat 'he is looking for our car', kortom dat je hem geld moet geven voor het letten op je auto. We raken daaraan al gewend. En wat is nu 2 of 4 Rand? 20 tot 30 eurocent.

Bij het strand zien we iets bijzonders, het lijken wel hippo's op grote afstand. Sterker nog, dichterbij zijn het echt hippo's. Aan de waterkant rustend (alweer) in de zon. Alexia wil niet meer doorlopen en roept, ik ga terug. Ze loopt weg en laat ons achter. Als het aan Laszlo had gelegen, dan had hij al op de rug van een hippo gezeten. En Annemijn bewaart de rust, blijf bij paps en laat mama maar lopen. Maar dan staat een grote beer op en worden toch ook papa en Laszlo stil. Annemijn is inmiddels naar mama gelopen, die overigens zonder te weten een krokodillengebied inloopt. Spannender kunnen we het niet maken, voorlopig....

Het grote beest komt op Laszlo en mij af, dus besluiten wij ook maar, enigszins noodgedwongen, terug te lopen. Aan het eind van de middag komen we terug op die plaats, maar dan van de andere kant van het water en schieten daar de mooiste plaatjes. We hebben veel plezier van je telelens, Gert-Jan. Wat hebben die dieren een grote bek. En dat voor graseters. Onwijs.

's Avonds een lekker maaltje bereid bij ons huisje. De braai deed het weer goed. En je raadt het al: spullen pakken en op tijd naar bed want morgen gaan we op weg naar Rhino River Lodge, richting Swaziland. Maar wel door het Umfolozi/Hluhluwepark. Op zoek naar nog meer vrienden van de big five...

De eerste..

Wat een ander klimaat dan in Eshowé. We worden wakker met een strak blauwe lucht en een - nu al - felle zon. Dus dat wordt buiten ontbijten, aan de rand van het zwembad. Kun je je meer luxe voorstellen? Rob en Annemijn hebben wel wat last van de malariapillen. Daar zijn we gisteren mee begonnen en hebben als bijwerking darmkrampen en diarree. Daar weten we nu alles van.

Na een heerlijk ontbijt, gebakken eitjes door Laszlo en Annemijn, even de boel opgeruimd, lekker gedoucht en klaar voor de nieuwe dag. Nadat we de ochtend gebruikt hebben om wat bij te komen, zijn we 's middags naar Cape Vidal gegaan. Daar zou de zee op z'n mooist zijn en is een koraalrif te bezichtigen. Op weg daarheen moeten we wel eerst door een game reserve (zo heten hier de natuurreservaten). Dat wordt spannend want we worden direct door borden gewaarschuwd voor overstekend wild als olifanten, antilopen en zebra's. Het is een heel mooi gebied. Een heel ander klimaat. De warme golfstroom vanaf Madagaskar zorgt voor een heerlijke herfst hier, die nog steeds 30 graden is. Zelfs het zeewater zou ongeveer die temperatuur moet hebben.

Goed, terug naar het park: wat een mooie omgeving. We komen ogen tekort. De kinderen staan op de achterbank, met hun hoofden en lijven door het open dak van de auto. Ze hebben echt het gevoel van een safari. De eerste dieren die we ontmoeten zijn zebra's. We oefenen in 'stop is stop' en 'zie op 1 uur' of 'everzwijn op 3 uur'. Nu wordt de Afrikareis pas echt tastbaar, want we zien veel beesten in het wild. Zebra's, everzwijnen, herten en antilopen. En dan ineens de... waterbuffel, één van de big five. Weliswaar op afstand, maar duidelijk aanwezig. Een flink colos dus. We zijn opgewonden vanwege het feit dat we de eerste van de big five hebben gezien.

We rijden door een savannelandschap met rechts de zee en duinen en links het meer waarin verschillende rivieren uitkomen. Samen vormen ze het estuarium van St-Lucia, het eerste ge bied in Zuid Afrika dat geplaatst is op de Werelderfgoedlijst van Unesco. We zien veel stronthopen, waarvan we denken dat ze van olifanten zijn, maar ze zijn niet vers.

Halverwege gaan we rechtsaf richting het strand. Een mooie plek om even uit te waaien. Het is een rotsachtige kust met heel veel krabben. Laszlo is in zijn element. Een klimgeit op en top.

Daarna door naar het einde van de weg, Cape Vidal. Everzwijnen en antilopen zijn talrijk aanwezig. En op het laatst zijn ook de apen talrijk. Borden langs de weg geven zelfs aan dat ze een 'serious problem'zijn. Dus geen afval achterlaten en niet voeren.

Laszlo en Annemijn genieten van de hoge en vooral wilde golven. Het is vloed, dus geen koraalrif te bekennen. Maar dat mag de pret niet drukken. Ze duiken heen en weer in de golven, maar waakzaamheid is geboden want de onderstroom is groot.

Dan weer naar ons appartement. Het zwembad in, boodschappen doen, internetten en 's avonds eten in het dorp. Heerlijke steak en een Irish Coffee toe voor maar 15 Rand = € 1,40. Wat een luxe hebben we toch.

En weer op tijd naar bed, want morgen moeten we vroeg bij de boot zijn, op zoek naar hippo's en krokodillen...

Het verhaal van Shaka Zulu

We zijn vandaag vroeg uit de veren. We gaan namelijk naar Shakaland, een plaats in het binnenland waar de traditionele samenleving van de Zulu's nog nagebootst wordt en de bezoekers ontvangen worden op traditionele wijze. Misschien wat commercieel, maar wel duidelijk en indrukwekkend voor de kinderen. 'Een volk zonder cultuur, is als een zebra zonder strepen' wordt hier duidelijk gemaakt: de Zulucultuur is nog dagelijks aanwezig in het bestaan van de Zulu in Natal. We leren veel van hun rituelen, maar ook over het maken van Zulubier. Ter plekke wordt dat bier gemaakt en we mogen allemaal ervan proeven. Ook Laszlo. Een samengetrokken gezicht geeft aan dat het toch wel zuur smaakt. Maar toch, hij heeft bier gedronken. Ook de dames mogen proeven, zittend aan de overkant. Want mannen zitten rechts van de chief en de vrouwen zitten links.

De rondleiding wordt afgesloten met een voorstelling van de traditionele Zuludansen in de grote tent. Een fantastisch spektakel! Laszlo doet een stukje mee, maar komt er achter dat het toch wel moeilijk is. Daarna krijgen we een lunch aangeboden. Annemijn geniet van al het gebodene.

Om 14.00 uur verlaten we de Zulu's, terug naar de kust, op pad naar St-Lucia. Daar zullen we enkele dagen blijven om o.a. een boottocht te maken, op zoek naar hippo's en krokodillen.

De reis verloopt weer voorspoedig. Maar het blijft ons verbazen dat er zoveel mensen, jong en oud, snel of langzaam, langs de snelweg lopen. We komen door grote gebieden met bosbouw. Snel groeiende bomen eindigen uiteindelijk gekapt en gestript op vrachtwagen of trein.

En... we zien ineens een heel nieuw verkeersbord: we worden gewaarschuwd voor overstekende olifanten. Het moet toch niet gekker worden.

Om 16.00 uur komen we aan in St-Lucia. Een warm en tropisch paradijs aan de Indische Oceaan. Een heel andere temperatuur is hier. We hebben een schitterend appartement, zwembad voor de deur en de braai staat buiten klaar voor gebruik. Wat wil een mens nog meer. Je realiseert je dat we 's avonds nog buiten zitten terwijl Nederland (wellicht in de kou) de doden uit WO II herdenkt. Ik voel me tot op mijn bot gelukkig en tevreden. Wat een leven...