Vandaag wordt niet alleen een heerlijke rustdag aan het zwembad, maar we gaan ook een ultieme poging wagen om de leeuw en het luipaard te zien. Om 16.00 uur moeten we namelijk bij de slagboom staan en worden we opgehaald voor een nightdrive van 17.00 tot 20.00 uur. Dat betekent dus nog een keer het Krugerpark in en als het donker wordt om 18.00 uur, de dieren opsporen in het donker. Dan komen juist de meeste beesten tot leven en gaan op zoek naar water of prooi. Dus, je raadt het al.... de kans om de leeuw te zien.

Maar voor die tijd liggen we eerst heerlijk bij het zwembad, spelen wat, zwemmen wat en lezen. We praten vooral ook veel na over de afgelopen weken en alles wat gezien en meegemaakt hebben. Op die manier is het vooral ook een vakantie geworden waar we als gezin vooral 'samen' de dingn beleefd hebben.

Ook het Engels spreken door de kinderen is in die drie weken absoluut vooruit gegaan. Ze zijn veranderd, je merkt, je ziet het. Ze hebben onuitwisbare ervaringen opgedaan.

Het onderwerp 'apartheid' komt regelmatig ter sprake. Je merkt en je voelt soms nog duidelijk een verschil in benadering tussen blank en zwart. In het ene gebied meer dan in het andere, maar het is duidelijk dat dit een land is met een erfenis die nog lang nasuddert.

Laszlo en Annemijn zijn zeer geïnteresseerd in hoe het dan ging en vooral hoe het zover heeft kunnen komen.

We gaan op tijd douchen en omkleden voor de safari van vanavond. We nemen vooral ook wat warmere kleding mee, want het koelt snel af.

Samen met een ander Nederlands stel staan we te wachten bij de slagboom. Een open jeep, met zitplaatsen in 3 etages komt ons ophalen. Peter, de chauffeur, geeft ons uitleg over de trip. Onderweg zullen we even stoppen voor een kleine versnapering, in het donker...

De kinderen vinden het spannend en na de eerste meters in het park ontmoeten we alweer de eerste olifanten. Peter legt veel uit - in het Engels - maar de kinderen begrijpen het. Hij weet echt veel. Een bijzonder verhaal als het gaat over het doden van de olifanten omdat er nu te veel zijn in het park. Een paar duizend te veel. Het vervelende is dan dat een groep gedood moet worden. Want zodra één uit de groep gedood wordt, zal de rest van de groep alleen maar agressiever worden.

De hooget van de termietenheuvels wordt uitgelegd en ook hoe de termietenkoningin van de ene heuvel naar de andere verplaatst word, al rollend.

We zien wilde katten, veel impala's, een uil, giraffen, olifanten en vleermuizen.

Op de plaats waar we de jeep uit mogen voor een drankje, een open vlakte, maar wel in het donker, horen we ineens een rauwe brul. Het is plotsklaps stil bij ons en Peter wordt onrustig: dit zijn leeuwen! Het gebrul klinkt hard en draagt ver over de vlakte. Het maakt een grote indruk op ons. We pakken snel de spullen in, op zoek naar de plek waar ze waarschijnlijk verblijven. We rijden een eindje, maken nogmaals dat rondje en nogmaals, maar zien NIETS! Het is ons niet gegund.

Wel leren we weer opnieuw van Peter dat het al bijzonder is dat we zoveel beesten gezien hebben, dat we een drinkende giraf gezien hebben, omdat dat maar eens per twee, drie weken voorkomt. Het is ook hier opnieuw weer belangrijk om te waarderen wat je hebt (gezien) in plaats van alleen maar te ergeren omdat je iets niet hebt.

Een wijze les waarmee de zoektocht naar de big five wordt afgesloten.